Wszystkie zdjęcia na tym blogu są mojego autorstwa, nie zezwalam na ich kopiowanie, umieszczanie na innych blogach czy gdziekolwiek bez mojej wiedzy . Nie kradnę i nie chciałabym być okradana. Jeżeli wzoruję się na pracy innej osoby, poinformuję osobę zainteresowana i oznaczę ją pod zdjęciem.

poniedziałek, 15 grudnia 2014

Ręce opadają

Nie mam siły. Koniec, ende, szlus, finito. Minnie, wszędzie widzę Minnie. Te czapki będą mnie prześladować do końca życia. Siedzę i dłubię wciąż te same czapki, ciągle niemal na różowo. Słabo mi, mam mdłości. Co ja Wam tutaj będę tak na powitanie marudzić. Tyle mnie nie było, a teraz jeszcze z żalami wpadam bez zapowiedzi. Ale co ja mam niby poradzić? 
Czasu na focenie czegokolwiek brak, chęci na robienie czegokolwiek brak. Czapki, ciągle te czapki. Nadłubałam się ich ostatnio sporo, i tylko jedna, ostatnia, była z czerwonym kolorem. Dziś wrzuciłam fotki 2 ostatnich czapulek na fejsie i co? I mam zamówienie na kolejne 3. Kolejne dłubanki, byle do końca grudnia zdążyć. A w środę lecę i co? I nic, walizkę podręczną sobie dziś zakupiłam, a co mi tam. Tylko pakować klamotów nie ma komu. 
A jutro jeszcze mały job, i jak się właśnie okazało, zakupy u włóczkowego, bo kolejne czapy trzeba robić. i znów mnie ciemna nocka zastanie i nic nie spakuję. Znów będę dopychać wszystko kolanem przed samym wylotem. 
Gwiazdki szydełkowe sobie zrobiłam, trójkę do zawieszenia. Na rogach koraliki. I co ja mądra zrobiłam? Skoro świt spać nie mogłam, gwiazdki się nieco wybrzuszyły, więc sobie pod wodę ciach, żelazko na full i TRACH żelazkiem po koralikach. No i teraz mam brak koralików w liczbie 2. Się wzięły i się roztopiły skubańce.
Chyba sobie teraz na gorąco dokleję, bo wpleść to już nie wplotę za cholerę. Człowiek zaspany to nic a nic nie myśli. A jak jeszcze trafi na takiego, co i dobudzony nie myśli (czytaj NA MNIE) , to już w ogóle armagedon.  A to przecież takie oczywiste, że taki koralik to ciepełka zbytnio nie lubi. 

Nie będę marudzić, że dni temu kilka miałam w domu szpital, z sobą na czele. Antybiotyki, anginy, kichanie i kaszel, do tego zapalenie ucha. Na szczęście starego żadna cholera nie wzięła, bo dopiero bym się nasłuchała. Z chorym chłopem to koniec świata jest przecież. A z moim to już w ogóle. 

Ostatnimi czasy pierniczyłam nieco, jak i większość z Was zapewne, ale malowanko dopiero w Pl będzie, więc pokazywać nie ma co. 

Robótki różne nie focone ostatnio, tylko czapki się załapały, bo do akceptacji foto wysłać musiałam, więc teraz mam.  Jako że różu ostatnio sporo było, pokażę tylko jeden egzemplarz w tym kolorze i ostatni, jeszcze dziś cieplutki czerwony. Właśnie odczytałam kolejną wiadomość, z zamówieniem kolejnej różowej czapki. I z odpoczynku w Pl nici. Zarwę nocki jak nic. No trudno, na chleb trzeba sobie zapracować :) A kiełbaska spadnie z nieba :)








Buziaki słodziaki, zmykam udawać że się pakuję :)

czwartek, 27 listopada 2014

CREATIVE BLOG TOUR

 Mam drobny poślizg z publikowaniem dzisiejszego postu, bo najzwyczajniej w świecie zapomniałam o zabawie. Zaproszenie przyjęłam już dawno temu, a jednak, mimo tej wiedzy, umknęło mi wszystko. Ten mój ostatni spory dystans do komputera i internetu najwidoczniej objawił się w najmniej odpowiednim momencie.
Mam nadzieję, że nikt mi głowy nie urwie za spóźnienie. 

Dziś mowa o



Do wędrówki zaprosiła mnie Honorata, znana  jako Fioletowa Żyrafa
Zabawa polega na odpowiedzi na cztery pytania, które zawsze są takie same w stosunku do każdego uczestnika i oczywiście na zaproszeniu kolejnych osób, w celu kontynuacji wojaży :)

Z reguły nie zobowiązuję się do takich zabaw, nawet wyróżnienia omijam, choć są miłe, jednak te wszystkie nominacje, szczególnie jeżeli mają to być nowe blogi z małą ilością obserwatorów.... nie, nie... Wszystkiemu winien brak czasu. 
Zdecydowałam się na ten krok tylko dlatego, że pytań nie jest wiele i nie trzeba nominować 11 nowych ludków :) Na tyle jeszcze mnie stać.

 Skoro już jakieś pytania się pojawiają, odpowiadam na wszystkie pełnym zdaniem. A nawet i kilkoma, więc proszę o cierpliwość i wyrozumiałość :)


1. Nad czym obecnie pracuję?

Zbliżają się Święta, więc teraz moją głowę zajmuje myślenie o prezentach. Szydełkuję serwetki, drobne dekoracje, działam nad świątecznymi kartkami, których kilka pasuje niebawem wysłać. Niby era mailowa i eSeMeSowa, ale dostać świąteczne życzenie na własnoręcznie wykonanej kartce, to jest jednak coś.

Głowa pełna pomysłów, każdy kąt zawalony przydasiami, których przeznaczenie od dawna jest określone, tylko ten czas. Zawsze go mało, zawsze brakuje, a człowiek chciałby pracować nad wszystkim jednocześnie.
2. Czym moje prace różnią się od innych?

Każda praca ma w sobie coś innego, nawet podobne tematycznie prace jednego autora są od siebie różne. Moje od innych z pewnością różnią się tym, że są wykonane przeze mnie. Przeglądając setki różnych prac rocznie nie jestem w stanie dojść do tego, czy jakaś konkretna praca jest w stu procentach mojego autorstwa, czy dany projekt narodził się w mojej głowie z niczego, czy też jest tylko odwzorowaniem czyjegoś pomysłu, który kiedyś zakodował się w mojej podświadomości. Działam w różnych technikach rękodzieła. Jeżeli wziąć na przykład prace szydełkowe, spora ich część jest identyczna jak prace koleżanek "po fachu", bo jest to zwyczajne zrobione według konkretnego, setki razy powielanego schematu. Jest jednak masa szydełkowych tworów, które powstają od początku do końca z mojej fantazji i to mnie wyróżnia.



3. Dlaczego tworzę i piszę bloga?

Do pisania bloga o moich tworach nastrajałam się bardzo długo. Jako matka dzieciom, praczka, sprzątaczka, kucharka itd, nie byłam pewna czy podołam wyzwaniu, jednak na dzień dzisiejszy pisanie bloga jest moim jedynym kontaktem z szerszym gronem. Żyjąc na obczyźnie brakuje mi takich zwykłych paplanin w ojczystym języku, kontaktu z ludźmi. Zawsze byłam zwierzęciem stadnym, towarzyskim, niestety teraz mam tylko swoją familię w czterech ścianach i poza rękodziełem, żadnych uciech z życia. 

Za czasów szkoły średniej  prowadziłam bloga związanego stricte z nauką, publikowałam swoje recenzje wierszy, pisałam całe długaśne wypracowania na tematy niejednokrotnie podpowiadane przez moich czytelników, lub też takie, z którymi sama spotykałam się w trakcie całego procesu edukacji.



4. Jak wygląda mój proces tworzenia?

Wszystko zależy od tego co tworzę i z jakiego powodu. Jeżeli jest to realizacja pomysłu, który wpadł mi właśnie do głowy i koniecznie "muszę to mieć", to bez zbędnych projektów i przemyśleń pędem przebieram rękami z niecierpliwością czekając na efekt końcowy. Pracując, rozwalam wszelkiego rodzaju ścinki i inne odpadki na boki, bo szkoda mi czasu na sprzątanie na bieżąco. I tylko modlę się, żeby nikt nie przyszedł, bo nie dość, że bałagan wszędzie i potknąć się można, to sam fakt, że ja, jako BeHaPówka, powinnam wyjątkowo dbać o porządek i bezpieczeństwo na własnym stanowisku pracy, a tu niestety jedno z drugim mija się bardzo. 
 Jako niegdysiejsza studentka kierunku Zarządzanie Procesami Produkcji muszę stwierdzić, że moje tworzenie nie ma wiele wspólnego z procesem twórczym. Niejednokrotnie w połowie pracy okazuje się, że brakuje mi surowców do produkcji, a to jest zdecydowanie nieprofesjonalne i nieprocesowe. Rany, zaraz zacznę Wam pisać wykład na temat procesu twórczego, czy też dokładniej produkcyjnego. Czasami nadmiernie planowane działania, w połowie pracy zaczynają mnie męczyć,  mordują mój  twór, pozostawiając go w formie UFOka gdzieś na dnie szafy. Na jej drzwiczkach chyba zmajstruję sobie tabliczkę z napisem STREFA 51 :) 
Zdecydowanie wolę twory powstające pod wpływem impulsu, takie, w których wszystkie kroki są dozwolone i nie ma z góry narzuconego schematu postępowania. 





Do zabawy zaprosiłam Elunię z bloga Rękodzieło Eluni.
Na jej bloga zaglądam już od tak dawna, że nawet nie pamiętam kiedy był ten "pierwszy raz".  Przed Wami zdolna, i niesamowicie elegancka kobietka. Nie znam Eli osobiście, ale mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni, w końcu mieszka niespełna sześćdziesiąt kilometrów od mojego rodzinnego miasta.



Ela tworzy  pergaminowe cuda, które całymi godzinami mogłabym podziwiać i podziwiać i podziwiać. 



Spod jej zdolnych łapek wychodzą też przepiękne frywolitkowe twory i wspaniałe krzyżykowe hafciki. 
Każdy, kto jeszcze nie odwiedził bloga Eluni powinien czym prędzej do niej zaglądnąć. Zapewniam, że nuda Wam tam nie grozi. 



 Edytowany

Żeby nie było, że nie wywiązuję się do końca z obowiązku i zaprosiłam do za mało osób, zaprosiłam do zabawy  również Magdę z bloga dekomagja. Już myślałam, że może nie ma czasu na maile a już tym bardziej na zabawę, na szczęście się zgodziła :) 


Madzia tworzy przede wszystkim fantastyczne cuda z papieru, ale znajdziecie u niej również prace decou. Jej prace scrapowe i genialne notesy można natychmiast rozpoznać. Ma swój styl, klimat prac jest magiczny i niepowtarzalny. Jestem szczęśliwą posiadaczką jednego, spersonalizowanego notesiku autorstwa Magdy i bardzo, bardzo go lubię. :) 

Notesiki są cudne, prace cudne, a na zachętę poniżej notesik, który posiadam ja :)




Zadanie wykonałam, więc mogę już spać spokojnie. Nie ukrywam, że jak wczoraj zerknęłam na blog Honoraty i znalazłam post z zabawą, to wpadłam w taką panikę, że szok. No jak można zapomnieć? Widać ja mogę :)  A żeby było jeszcze ciekawiej, znalazłam dziś zapis w kalendarzu, że powinnam opublikować ten post kilka dni temu. Widać, sklerotykowi nawet notka zapisana nie pomoże :)

Buziaki dla Was słodziaste, ja zmykam do kuchni. Dziś naszło mnie na pierogi ruskie (w Rosji nazywane polskimi), więc mam troszkę pracy.  Jak ktoś chętny na sporą dawkę kalorii, zapraszam. Żeby było jeszcze pyszniej, na pierożkach wylądują skwareczki z boczku ze smażoną cebulką. Nic, tylko palce lizać i wagę schować głęboko, bo doopka od takich przyjemności rośnie :)






wtorek, 25 listopada 2014

BOOM !!!

Dobry wieczór.

Dawno mnie nie było, ale melduję posłusznie że jeszcze dycham.  Nie wiem czemu, ale ostatnio mam straszny wstręt do siedzenia przy komputerze. Zdarzyło mi się kilka razy otworzyć bloggera i zamknąć go jeszcze szybciej. Sama myśl, ile narobiło mi się zaległości w komentowaniu Waszych prac i ile czasu trzeba poświęcić na ich nadrabianie, tak mnie dobija, że wolę zwiać gdzie pieprz rośnie i udawać, że mnie nie ma. Z FB jest identycznie. Przeglądam szybko w biegu co i jak, czasem coś "lajknę" i już znikam. Bynajmniej nie jest to spowodowane twórczym brakiem czasu, bo i na tworzenie ostatnio nie mam absolutnie ochoty. Skończyłam serię bombek i lampionów świątecznych i musiałam je pędem zapakować do transportu. Do dziś słyszę jeszcze szelest celofanu w uszach. Niestety akcja była tak szybka, że nawet nie sfociłam prac. Jak ktoś chętny i zamieszkały w DE, może jeszcze co nieco zobaczyć w Telgte, gdzie dzieła moje właśnie wystawiają się na sprzedaż. 

Ostatnimi czasy humor zdecydowanie mi nie dopisuje. Niemal codziennie męczy mnie potworny ból głowy, który powoduje, że nawet myślenie sprawia mi problem, nie wspominając o pracach wszelakich. Tabletki przeciwbólowe nie działają już wcale, więc nawet ich nie biorę, bo po co niby mam się dodatkowo truć i maltretować sobie żołądek? Do lekarza niestety zupełnie mi nie po drodze, pomijając fakt, że mam go niemal pod nosem. Teraz  moje myśli krążą  po Polsce, bo jeszcze tylko trzy tygodnie dzielą mnie od wylotu do rodziców. Zaczyna się myślenie co trzeba spakować, co komu na prezent, czy będzie śnieg, czy też nie, a jak będzie to przecież trzeba dzieciakom po dwa kombinezony zabrać, a jak nie będzie to znów będę się wściekać, że taszczę ze sobą tyle klamotów, które zupełnie się nie przydały. Aj, mówię Wam, takie wizyty są cudne, ale to pakowanie mnie dobija. Nie mam tego problemu, kiedy jedziemy autem, bo tam zmieszczę klamotów całą masę, ale jak już w grę wchodzi samolot, to już sprawa bagażu jest konkretna i bardzo ograniczona. Część bagażu i tak jedzie z kurierem, bo przecież wysłanie  mnie  z 60 kg bagażu, raczej nie jest możliwe. Najchętniej zapięłabym całe szafy na linę i zabrałabym je ze sobą. 

Spisuję kartki co muszę zabrać, osobno co jeszcze muszę kupić, dodatkowa kartka na zakupy, które muszę zrobić w Polsce i zabrać ze sobą w drodze powrotnej do domu. Tak sobie planuję z wyprzedzeniem, a jak przyjdzie co do czego, i tak pakuję się na kilka minut przed odlotem i upycham wszystko kolanem w walizkach. 
 
Dość marudzenia o sprawach technicznych, i tak pewnie jeszcze coś o tym pomarudzę przed podróżą :)

Dziś na odmianę zaprezentuję Wam twór nieświąteczny. Syn mój właśnie teraz baluje u kolegi na urodzinach, więc trzeba było zmajstrować małe coś na prezent. Swego czasu bawiłam się w robienie szydełkowych misiów, wpadłam więc na pomysł, że taki mały miś, do tego spersonalizowany, będzie miłym prezentem dla sześciolatka. Żeby nie było tak zbyt skromnie, zrobiłam BOOM BOXa w ramach opakowania. Niesbieskości w papierach u mnie ostatnio brak, więc musiałam posiłkować się zieleniami. Efekt myślę jest zadowalający. 
Motylki i małpka pochodzą z opakowania po ciastkach, którymi moje dziaciaki zajadają się dość często. Papiery jak zawsze z Galerii Papierów. 

Zdjęć jak zwykle kilka, ale u mnie to już standard, więc tłumaczyć nie muszę, że ja taka niezdecydowana jestem na jedno. Jak już, to konkretnie :)
Buziam Was i zmykam. 









niedziela, 16 listopada 2014

Wspomnień czar

Zupełnie nie wiem dlaczego, zebrało mi się dzisiaj na przeglądanie starych fotek. A może to też poniekąd dlatego, żeby poczuć się nieco młodziej i zapomnieć, że czas pędzi nieubłaganie i człowiek znów postarzał się o kolejny rok. W sumie powinnam myśleć pozytywnie, że przecież jestem o kolejny rok mądrzejsza, że miniony rok nie szczędził mi nowych doświadczeń i mądrości. W sumie, już sama nie wiem co o tym myśleć. 
Przeglądając tak wspomniane fotki, natknęłam się na te z czasów studiów, na których widnieją jakieś tam moje marne zmagania z podstawami origami. Doszłam do wniosku, że to przecież też jest moje dzieło, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je tutaj i teraz przedstawić.
Nie da się ukryć, że czas studiów, czy to dziennych czy zaocznych, jest chyba najfajniejszym okresem w życiu. Kto studiował, ten wie doskonale ile radochy dają takie studenckie imprezy, spotkania bez okazji, juwenalia czy też połowinki, jak te w moim dzisiejszym poście. Z perspektywy czasu nawet najtrudniejsze egzaminy zdają się być świetną zabawą. Dla mnie też, pomimo iż w głównej mierze to ja przerabiałam setki pytań egzaminacyjnych i podawałam je wręcz na złotej tacy większości kolegów z roku. Pamiętam, jak na pewnym egzaminie dostałam takiej nerwy, że myślałam, iż komuś zrobię krzywdę. Przerabialiśmy z jednym z przyjaciół z paczki całą masę pytać do egzaminu, obkuci z każdego szczegółu poszliśmy na egzamin, na pewniaka, że piąteczki będą nasze. Ja weszłam trzecia, na moje nieszczęście. Okazało się, że Pan szanowny profesor, habilitowany z resztą, obrał sobie dość znaną metodę oceniania, czyli tzw sinusoidę. Polega ona na tym, że kolejni studenci dostają następujące noty: 5/4,5/4/3,5/3/3,5/4/itd. Od czasu do czasu oczywiście ktoś trafił fatalnie i pomimo swojej niejednokrotnie sporej wiedzy, najzwyczajniej w świecie egzamin oblewał. Ja zaliczyłam 4 i byłam potwornie wściekła. Był to czwarty semestr studiów, a ja walczyłam o utrzymanie stypendium naukowego. Oj, nerwów kosztowało mnie to wiele.
Ale przecież nie o tym miała być mowa.
Jak to na studiach bywa, zorganizowaliśmy połowinki. Wiadoma sprawa, różne konkursy, zabawy, no a jak konkursy to i nagrody. Fundusze nie były rewelacyjne, więc kombinowaliśmy jak się dało. Z tanich papierów ksero można było coś wymodzić, więc zabrałam się do pracy i zmajstrowałam kilka kwiatków origami, wstążki i różne takie dooperele. Oczywiście nie mogło zabraknąć też plakatu, który z racji tego, iż wpadliśmy na pomysł zrobienia go dzień przed imprezą, jest dość skromny. Pisałam jak się dało, byle szybko, coby się wyrobić. Do tego jeszcze pisałam tekst hymnu połowinkowych inżynierów, który przez jakiś czas jeszcze podobno był śpiewany przy podobnych imprezach innych ludków. Osobiście śpiewałam go z fantastycznym kolegą z roku. Oj, wesoło było. Fantastyczne czasy!
Nie rozpisując się już za bardzo z moimi historiami przechodzę do konkretów, czyli do prezentacji tego, co udało mi się w czeluściach studyjnych fociszczów wygrzebać.
Kwiatuszki i szarfy robiłam  na zabawę podobną do zabawy w krzesła, tyle że tutaj siadało się w miskach. Bukiecik i szarfa dla MISSki i kwiatuszki oraz szarfy dla vice missek :)




Małe kwiatuszki były również nagrodami w innych konkursach. Niestety nie zrobiłam fotki wcześniej z całym koszem kwiatów, udało się uchować jakąś z resztkami na dnie :) 


Plakacik skromny, ale zawsze, jak widać pisany odręcznie moimi lewymi łapkami. Pod plakatem ja z moimi osobistymi ochroniarzami. W końcu każda gwiazda musi mieć Bodyguardów :)


Oczywiście koledzy pilnowali mnie podczas występu, żeby czasem ktoś nie trafił we mnie jakimś zgniłym pomidorem albo zdechłym jajcem, jakby tak jednak komuś nie podobały się moje śpiewy :)


Jakby ktoś miał wątpliwości co do profesjonalizmu panów, zbliżenie:



To by było na tyle z pięknych i niezmiernie wesołych wspominek na dziś. Chyba na starość dopada mnie jakaś chandra, dół potworny albo coś, bo mi tak smutno, że to se ne wrati :(

Ale obojętnie jak, nie ważne jak nisko człowiek upadnie, czy się ma podarte gacie i buty do niczego, trzeba iść dalej i pchać się na szczyt! 


Tak patrzę na to zdjęcie i nie wierzę, że kiedyś byłam taka młoda :)

Buziam Was cmok :)

czwartek, 13 listopada 2014

serwetkowo

Dzień doberek kochanieńkie :)

Pisałam Wam ostatnio, że nielakierowane twory też u mnie powstają, więc dziś pędzę do Was z serwetką, którą wyszydełkowałam w weekend. Rozpoczęłam pracę nad kolejną, bo w planie mam wykonać komplet sztuk trzech, ze specjalnym przeznaczeniem na podchoinkowy prezent dla mamy. Będę tak sobie dłubać z doskoku, pomalutku, po cichutku :)
Serwetunia ma 34 cm średnicy, wykonana jest z białego kordonka maxi, szydełkiem w rozmiarze 1,5.
Nie jest dokładnie uformowana, bo tylko ją przeprasowałam, żeby na zdjęciu jako tako wyglądała. Ostatecznej formy nabierze w grudniu, kiedy już upnę ją dokładnie szpilkami i zablokuję jak należy.







 Nie będę się szczególnie rozpisywać, bo czas goni jak szalony, przede mną jeszcze szybkie gotowanie i pędem do przedszkola po dzieciaczki. Później jeszcze jakieś małe zakupy i znów mnie wieczór zastanie. 
Do wtorku odpoczywam od małża mojego, który na całe szczęście ma teraz koncerty, a ja luz. Niestety wygląda to też tak, że rano wcześniej muszę się grzebać, żeby jak człowiek dzieciaki odstawić, a przed piętnastą znów muszę się zbierać i szkodniki z przedszkola odebrać. Akurat ta czynność normalnie należy do mojego męża i jest jedynym jego obowiązkiem w domu. Ale to już jest temat na niezły kryminał, melodramat i nie wiadomo co jeszcze, więc nie będę tutaj rozpisywać się na temat życia prywatnego. 

Buziaki ślę i życzę Wam miłego popołudnia. U mnie właśnie zza chmurek wychodzić słonko. Yuppi!




wtorek, 11 listopada 2014

domek z ptaszkiem czy dla ptaszka ?

Witam Was serdecznie w słoneczny (u mnie bynajmniej) wtorek. Dałam Wam odpocząć od siebie Przez kilka dni, ale żeby nie było tak całkiem spokojnie, dziś wracam znowu. Cieszycie się? Dobra, pytania nie było, bo jeszcze odpowiedź mogłaby być nie taka, jaką chciałabym usłyszeć, albo raczej przeczytać. 
Chyba tak bardzo nudno u mnie nie jest, bo powiększyło się znów grono obserwatorek.  Witam Was bardzo ciepło w moich skromnych progach.

Lakieru jak nie było, tak nie ma, będzie dopiero w czwartek, bo akurat teraz jeszcze absolutnie mi nie po drodze. Nie oznacza to jednak, że nie mogą powstawać inne twory, bo przecież niektóre prace zadowalają się lakierem matowym. Są też i takie, które nie potrzebują absolutnie żadnych takich środków. Oczywiście i taki twór zmajstrowałam, ale o nim dziś mowy nie będzie.

Na dziś przygotowałam zimowy ptaszorkowy domek. Zakupiłam sobie takowy kiedyś, bo akurat był za marne grosze. Nie kupowałam więcej, bo i tak dość różności gromadzę, teraz oczywiście żałuję. Nie przypuszczałam, że praca nad ozdabianiem takiego tworu będzie sprawiał mi taką radochę. Ptaszków jeszcze kilka mam w swoich zbiorach, ale niestety będą musiały poczekać na swoje domki. Na pewno na tym jednym nie poprzestanę, zakupię może niebawem, o ile jeszcze utrafię takie ustrojstwo.

Jak przystało na zimowy domek, musi być on nieco pokryty śniegiem. Oczywiście zastosowałam tutaj pastę śniegową, brokat oraz styropianowe wiórki, które własnoręcznie tarłam na tarce z kawałka. Będąc w sklepie doszłam do wniosku, że nie będę kupować małego woreczka za prawie dwa euro, skoro mam całą masę styropianu w domu. O dziwo tarcie go nie wykręcało mi zębów. 

Płotek zrobiony z patyczków gwizdniętych z Mc Donaldsa, gałązka zrobiona również własnoręcznie z czerwonych pręcików, które zakupiłam w ubiegłym roku z etykietką, na której widniała cena w markach. Te, jak wiadomo już od lat nie funkcjonują w Niemczech, więc trafiłam na zapasy sprzed lat, które pewnie przypadkiem ktoś odkopał w magazynie. Z przodu domek ozdobiłam dodatkowo wycinankami, które kiedyś dostałam od znanej większości z Was blogowej koleżanki Dosi.

Z resztą co ja Wam tutaj będę pisać co i jak zrobione, skoro na zdjęciach wszystko widać.

Jedna praca, zdjęć kilka, bo ja strasznie niezdecydowana baba jestem, a że fociłam długo i intensywnie, obrabiałam też nie krótko, to co tak będę sobie te fotki w komputerze chować. 












Murek machnęłam szydełkiem na świeżej farbie :)



Buziam Was jak zawsze !!!!! 

Do zobaczyska niebawem :)

Może już jutro....

a może w czwartek....

Kto to wie?

Ja nie :)





piątek, 7 listopada 2014

Bombastycznie po raz kolejny

Hej ho, hej ho !!!!!
Dawno mnie tutaj nie było, hihi, więc pędzę szybciorem nowy pościk napisać, bo jeszcze zapomnicie, że w ogóle jestem, żyję i funkcjonuję.
Skoro już tak rozpędziłam się z pisaniem postów ostatnio, to muszę się trzymać i działać w miarę systematycznie :) Nie ważne, że dziś już ledwo na oczy patrzę, że nosem o klawiaturę ryję co chwilę. Dam radę. Sklecę parę słów i wmontuję moje masakryczne  zdjęcia.

Dziś karmię Was kolejnymi trzema bombkami decou, oczywiście jak widać, na kulach styropianowych.
Naturalnie, powstają jeszcze jakieś dziwaczne lampiony i różniaste drewienka, nie wiem jednak czy w najbliższym czasie uda mi się cokolwiek wykończyć. Po pierwsze z racji tego, że skończył mi się lakier bezbarwny a po nowy muszę jechać do sąsiedniej wioski. Tak to już jest, jak człowiek na zadupiu mieszka i nie ma pod ręką sklepu z przydasiami do decoupage. W weekend pewnie nie będzie mi po drodze, więc do poniedziałku na bank muszę czekać z pracami wszelakimi. Bo co ja niby bez lakieru zrobię? Mam satynowy, matowy, ale co z tego, kiedy ja potrzebuję akurat Hochglanzlack firmy Marabu. 

Tak sobie myślę, że baba to jednak ma zawsze powód do marudzenia i narzekania. Zawsze coś nie pasuje. A przecież tyle innych rzeczy mogę w tym czasie zrobić, które nie wymagają natychmiastowego użycia lakieru :)

Chyba po prostu jestem już bardzo śpiąca i czepiam się nie wiadomo czego.
Zarzucę Was dziś różnymi ujęciami ,bo straszne niezdecydowanie mnie dosięgło i nie mam pojęcia które fotki są najlepsze. I tak liczbę zdjęć ograniczyłam do absolutnego minimum :)

Na początek bomba z reliefami
 






Na drugi rzut niech będzie bomba na niebiesko :) Miała być troszkę inna, niestety po kontakcie z lakierem okazało się, że niebieski brokat puszcza farbę i trzeba było pędem coś z tym zrobić.









I bombeczka z aniołkami






Tekst na bombasach pisany jest  odręcznie magikiem z aplikatorem. 

Tyle na dziś, zmykam na wyrko, bo już ledwo na oczy patrzę. Czcionkę wielką musiałam zrobić, żeby widzieć co piszę :) 
Snów kolorowych Wam życzę, kto może niech korzysta z okazji, że sobota i śpi długo. Moje szkodniki małe wstają przed siódmą, jak codziennie kiedy idą do przedszkola. Nie dadzą starej matce pospać, poleniuchować weekendowo. Nic a nic.